Meta is een beetje een buzzword. Zodra we in een discussie ‘meta gaan’ bedoelen we daarmee dat we doorvragen over de achterliggende aannames van het onderwerp. Meta is ook het megalomane project van ene meneer suikerberg. We duiken even de diepte in om het prefix meta beter te duiden.

Bestaat inspiratie? Voor het antwoord op die vraag moeten wij het Westerse dualisme tussen geest en materie onder de loep nemen. Ik argumenteer dat inspiratie niet letterlijk bestaat, maar dat het wel een mooie metafoor is voor hoe in kunst schoonheid en gebrokenheid, van inspiratie tot expiratie, van inademen tot uitademen, van tot leven komen tot doodgaan wordt uitgedrukt. En niet alleen in de kunst.

Dit artikel gaat over existentialistisch nihilisme en de manier waarop dit uitmondt in de vrijheid om lief te hebben. Pas wanneer wij de zinloosheid van het leven aanvaarden en omarmen, kunnen wij vanuit de verlorenheid van ons eigen leven er zijn voor de ander.

Orwell schreef: “Als mensen niet goed kunnen schrijven, kunnen ze niet goed denken en als ze niet goed kunnen denken, zullen anderen dat voor hen doen”. We zien dit momenteel opnieuw in het Westen gebeuren. De massa raakt op drift en zoekt houvast in nieuwe, strenge, verhalen die uitmonden in totalitarisme. Schrijvers kunnen hier wat aan doen door verhalen te vertellen die het populisme tegengaan en een alternatief bieden voor een falende overheid.

Er is geen grotere vijand van creativiteit dan perfectionisme. Perfectionisme is niet de neiging om de puntjes op de “i” te willen zetten, maar de obsessie met het halen van een fictieve en onmogelijk standaard. Perfectionisme leidt tot frustratie en ontevredenheid. Als er al iets tot stand komt, is het niet dankzij maar ondanks perfectionisme. Maar creativiteit? Die wordt per definitie het raam uit gegooid op het moment dat perfectionisme in het spel is. Niet mee eens? Let maar op.